Ευάγγελος Στάθης
Από τον ομηρικό μύθο και τ’ αρχέτυπα σχήματα στους ρεμπέτες τής Σμύρνης, της Θεσσαλονίκης και του Πειραιά
Τα δημοτικά τραγούδια ως ποιητικά δημιουργήματα, από την ίδια τη φύση τους, επικοινωνούν, μεταφέρουν κάποιο μήνυμα, άλλοτε απλή πληροφοριακή είδηση κι άλλοτε κάτι βαθύτερο που ανάγεται στον καθένα μας χωριστά να το νιώσει και να το ερμηνεύσει. Ο μύθος του κειμένου, τόσο ως προς την αριστοτελική του έννοια όσο και ως υπο-κείμενο στοιχείο, υπόθεση διάχυτη, αποτελεί σημείο αναφοράς για τον μελετητή. Αυτή καθεαυτή η φυσιολατρεία τού δημοτικού μας τραγουδιού αναδύει κάτι το βαθύτερα μυσταγωγικό και ιερό. Μέσω της περιπέτειας και της δοκιμασίας, ο ήρωας μυείται σε νέους κόσμους κι ανάγεται σε ανώτερες πνευματικές σφαίρες. Εναπόκειται όμως στον καθένα μας να επανακαθορίσει τη στάση του απέναντι στο κείμενο του δημοτικού τραγουδιού ως επικοινωνιακού μέσου τού τότε και του σήμερα.
