Κωνσταντίνος Μαργαρίτου
Το 2011 ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας V. Putin δημοσιοποίησε τις σκέψεις, τις προθέσεις και τους στόχους του για τη δημιουργία μιας νέας οικονομικής, πολιτικής και, εν τω χρόνω, υπερεθνικής ένωσης στην γεωγραφική επικράτεια της πρώην ΕΣΣΔ, ήτοι στην διαπεριφέρεια της Ευρασίας, υπό τον όρο Ευρασιατική Ένωση. Το 2015 η ένωση αυτή έγινε πραγματικότητα με την καταρχήν λειτουργία της ως Ευρασιατική Οικονομική Ένωση. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του δημιουργού της η νέα αυτή ένωση θα αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο μεταξύ ΗΠΑ, ΕΕ και Κίνας για τη διεθνή συνεργασία, τη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς, την εγγύηση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων και τη διασφάλιση της παγκόσμιας ανάπτυξης στον 21ο αιώνα. Είναι όμως οι στόχοι αυτοί αποκλειστικοί και κυρίαρχοι στο εγχείρημα της ευρασιατικής ολοκλήρωσης ή ενεργοποιούν ένα εν υπνώσει στρατηγικό βάθος, μέσω του οποίου το Κρεμλίνο επιχειρεί την αναβίωση μιας υπερδύναμης;
Αναλύοντας το στρατηγικό δόγμα της σύγχρονης Ρωσίας, την αμυντική οργάνωσή της με τα υπόλοιπα μέλη της Ευρασιατικής Οικονομικής Ένωσης (Λευκορωσία, Καζακστάν, Αρμενία) στον Οργανισμό Συλλογικής Ασφάλειας (CSTO) καθώς και τη συμπόρευσή της με την Κίνα στο «Σύμφωνο της Σαγκάης» (SCO), εύλογα, διαπιστώνεται ότι η Ευρασιατική Ένωση αποτελεί κάτι πολύ βαθύτερο από μία απλή οικονομική συνεργασία. Η Ευρασιατική Ένωση είναι ο βασικός άξονας της σύγχρονης υψηλής στρατηγικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Για πρώτη φορά στην Ελλάδα αλλά και στη διεθνή βιβλιογραφία η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αναδείξει την ουσία της Ευρασιατικής Ένωσης, ως κύριου μέσου εγκοίτωσης της Ρωσικής υψηλής στρατηγικής.
