Μάνος Σπυριδάκης, Χαράλαμπος Οικονόμου
Μολονότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει στην Ελλάδα σημαντικά βήματα αναγνώρισης της κοινωνιολογίας και της ανθρωπολογίας της υγείας ως επιστημονικών κλάδων, η συνομιλία μεταξύ των δύο είναι περιορισμένη ενώ σπανίζουν οι κοινές τους εκδηλώσεις. Αυτό συμβαίνει παρά το ότι η κοινωνιολογία και η ανθρωπολογία όλο και περισσότερο συγκλίνουν καλύπτοντας κοινά πεδία ενδιαφέροντος. Αντί όμως το ερευνητικό έργο της μίας να εμπλουτίζεται από αυτό της άλλης μέσω μίας διεπιστημονικής προσέγγισης, η ερευνητική δραστηριότητα λαμβάνει χώρα ωσάν οι δύο αυτές επιστήμες να είναι διακριτές και περιχαρακωμένες στα όριά τους. Παρόλα αυτά, η τάση τα εν λόγω όρια να καθίστανται όλο και περισσότερο δυσδιάκριτα, ενδυναμώνεται. Σε αυτό συνέβαλε η διατύπωση των μεταδομικών, μετανεωτερικών και φεμινιστικών θεωριών για το σώμα, οι οποίες αμφισβήτησαν την «επιστημονικότητα», την «αντικειμενικότητα» και την «πολιτική ουδετερότητα» της βιοϊατρικής γνώσης. Οι εξελίξεις αυτές στο θεωρητικό και επιστημολογικό πεδίο ευνοούν τα εγχειρήματα διεπιστημονικών προσεγγίσεων, ενσωματώνοντας στοιχεία από διαφορετικές κατευθύνσεις. Ο παρών τόμος επιχειρεί να συμβάλλει προς την κατεύθυνση αυτή, περιλαμβάνοντας κείμενα ανθρωπολόγων, κοινωνιολόγων καθώς και άλλων επιστημόνων που ασχολούνται με την υγεία, προσεγγίζοντας διαφορετικές πτυχές του πεδίου.
