«Δεκαεπτά ποιήματα γραμμένα σε στιγμές μιας δεκαπενταετίας, συνοδεύονται από τρία μικρά κείμενα. Κείμενα για μια σχέση που χρόνια τώρα με απασχολεί. Αυτήν μεταξύ της τέχνης, του σώματος, της εξουσίας, της βίας και της οδύνης….. Eίναι αλήθεια ότι ο χρόνος πάντα θα μηχανεύεται πολλά για να σε ξεγελάει. Για να σε πείθει ότι θα είναι πάντα εδώ, ότι ειδικά για σένα δεν θα τελειώσει. Μια συνομωσία, που όχι σπάνια εκβάλει σε θυσιαστική κρίση (με όρους Rene Girard)…. Άλλωστε, σε όποια εκδοχή της διαπραγμάτευσης μαζί του, ακόμα κι αν αυτή είναι κανονοποιημένη, όλα έχουν τελεσιδικίσει πριν καν αρχίσουν, είτε ο χρόνος μας υποδέχεται ως ελεήμων είτε μας αποχαιρετά ανηλεής και όχι δίχως κάποια ειρωνεία. Σε κάθε περίπτωση, οι συνομωσίες προϋποθέτουν δυο μέρη. Και αποφάσισα από τον Απρίλη του 2014 να μην του ξανακάνω το χατίρι…. Και έτσι έγραψα ένα “λάθος παραμύθι”, όπου όλα θα μπορούσαν να είναι αλλιώς. Δεν είναι όμως».
Νίκος Παπαδάκης, Αντι-προλογικό
«Η ποίηση του Καθηγητή Παπαδάκη δεν είναι για φθινοπωρινά απογεύματα, αυτά με τα οποία σβήνουν σιγά σιγά τα παρατεταμένα ψευδαίσθητα καλοκαίρια. Είναι οι συλλογισμοί του, σχεδόν όλοι, σκέψεις για δύσκολους καιρούς. Ο ποιητής, συνεχίζοντας το διερωτηματικό του λόγο, πιστεύει, δεν νομίζει, πως η αυταπάτη την αλήθεια την εξαντλεί. Μπορεί να έχει δίκιο στο μέτρο που η αναζήτησή της χωρίς ενδιάμεσες απαντήσεις δεν συντελείται. ….. Η συγκεκριμένη ποίηση δείχνει φαινομενικά πολύ προσωπική. Είναι όμως μέσα από συναντήσεις σε τόπους και χρόνους τρυγημένη. Τα διηγούμενα περιστατικά, αν αναγνωσθούν προσεκτικά, αποπροσωποποιούν τα γεγονότα. Και τότε μας αφορούν όλους. Ή έστω κάποιους».
Α.- Ι. Δ. Μεταξάς, Πρόθεμα στο βιβλίο
