Ὁ π. Σταῦρος Τρικαλιώτης ἀφέθηκε στὸ μέσον ποὺ ἔνιωσε νὰ τὸν ἐκφράζει καλύτερα, στὴν ποίηση,καὶ ἀπὸ
κεῖ καὶ πέρα θέλησε αὐτὰ ποὺ ἔγραψε νὰ τὰ κοινοποιήσει, ὥστε νὰ ἀρχίσει νὰ λειτουργεῖ ἡ ἄλλη δύναμη ποὺ
κρύβει ὁ ποιητικὸς λόγος. Ὅταν, δηλαδὴ, περισσότεροι κοινωνοῦν τὴν ποίηση, τόσο αὐτὴ γιγαντώνεται καὶ
δρᾶ ἰαματικὰ μὲ τὰ «φάρμακά» της, ποὺ ὅπως λέει ὁ ἄλλος ποιητὴς, «κάμνουνε γιὰ λίγο νὰ μὴ νοιώθεται ἡ
πληγή».
Ἄν, λοιπόν, αὐτὸς εἶναι ὁ στόχος τῆς ποίησης, τότε θὰ λέγαμε πὼς ἡ συγκεκριμένη προσφορὰ ἐδῶ τοῦ π. Σταύρου μὲ
τὴν ποιητική του ἰδιότητα εἶναι ἀπολύτως συμπληρωματική τοῦ ἄλλου λειτουργήματός του. Γιατί μὲ ὅποιον τρόπο μπο-
ρεῖς νὰ σταθεῖς δίπλα στὸν ἀνθρώπινο πόνο, ἀλλὰ καὶ ὅπως μπορεῖς νὰ στηλιτεύσεις τὰ κακῶς κείμενα τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ
τοῦ δημόσιου βίου, καλὸ εἶναι νὰ τὸ κάνεις. Καὶ ὁ σπόρος ποὺ θὰ ρίξεις κάπου θὰ βρεῖ νὰ φυτρώσει δικαιώνοντας τὴν
προσπάθειά σου.
Τὰ ποιήματα αὐτὰ ἀπευθύνονται σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ ξέρουν νὰ συνταιριάζουν τὴν πίστη γιὰ ἕναν καλύτερο κόσμο
μὲ τὴν ὑψηλότερη μορφὴ λογοτεχνικῆς ἔμπνευσης, τὴν ποίηση, καὶ χαμογελοῦν μὲ κατανόηση, ὅταν ἀκοῦν τοὺς στίχους
τοῦ π. Σταύρου:
«Ἔχουμε ἀνάγκη Τοὺς ποιητὲς
Ἔχουμε ἀνάγκη τὸ ἐσωτερικό τους βλέμμα
Δὲν μποροῦμε νὰ ἀνασάνουμε
Δίχως τὴν ἀναπνοή τους
Δὲν μποροῦμε νὰ κοιτάξουμε
Τὸν πόνο τοῦ κόσμου
Χωρὶς τὴ δική τους ματιὰ»
Διώνη Δημητριάδου
Φιλόλογος-συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας
(ἀπόσπασμα ἀπό τόν Πρόλογο)
