Γιώργος Χατζηγιαννάκος
Τα κείμενα ή ποιήματα, είναι το ξεχείλισμα της ψυχής του συγγραφέα, όταν, κάποιες στιγμές, ήθελε να φωνάξει δυνατά και δεν μπορούσε, και τότε έγραφε. Άλλωστε, δεν έχει καμία, μα καμία πρόθεση να διεκδικήσει τον τίτλο του ποιητή. Έγραφε την ίδια στιγμή που πνιγόταν από το συναίσθημα, σ’ ένα παλιόχαρτο, κι άμα έλειπε κι αυτό, ακόμη και στην παλάμη του χεριού του, για να μην ξεφουσκώσει και χαθεί η πρώτη στιγμή της έκρηξης, για να κρατήσει τη φωνή της χαράς του, της λύπης του, της πίκρας, της ελπίδας, της αγανάκτησης για κάθε περίοδο της ζωής του που είχε κάτι το διαφορετικό, κάτι το παράξενο ή πρωτότυπο που τον ξένιζε ή του προκαλούσε εντύπωση, καλή ή κακή, συναισθήματα ανθρώπινα, μικρότητες, κακίες, εικόνες, θύμισες. Ανθρώπους και ανθρωπάκια που συναντούσε κάθε φορά μπροστά του. Φιλοσοφίες και απόψεις για τη ζωή, κατά την ταπεινή του αντίληψη, για το σωστό, το δίκαιο, το άδικο, την κακία, την αγάπη, το σκοτάδι και το φως κάποιων ανθρώπων. Για την κοινωνία, τ’ αφεντικά, γι’ αυτούς που μαζεύουν χρήμα σαν τις καρακάξες, γυαλιστερά μπιχλιμπίδια, χωρίς να μπορούν να γευτούν την ευτυχία και τη χαρά της προσφοράς, τυλιγμένοι στο κουκούλι τους.
