Ἀπὸ τὰ χειρόγραφα τοῦ Ζὰν Πιὲρ Ζαρντὲλ
Μιὰ ἐκτέλεση δὲν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση, ἔστω κι ἂν σὲ σκληρὲς ἐποχὲς γίνεται ὑπόθεση ρουτίνας. Πιὸ συγκλονιστικὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία τοῦ εκτελεστικοῦ ἀποσπάσματος. Συχνὰ οἱ στρατιῶτες τρέμουν πιὸ πολὺ ἀπὸ τὸν μελλοθάνατο. Κατὰ κανόνα περισσότερο τρέμει ὁ κατάδικος ποὺ πρόκειται νὰ ἐκτελεσθεῖ. Ὅμως μὲ τὸν Εὐγένιο δὲν ἔγινε ἔτσι. Ἔδινε τὴν ἐντύπωση πὼς αἰσθανόταν ἱκανοποίηση ἐπειδὴ ἐπρόκειτο νὰ πεθάνει. Ζοῦσε ἐκεῖ ὅπου ζούσαμε κι ἐμεῖς, ἀλλὰ βρισκόταν ἀλλοῦ. Δὲν ἦταν μαζί μας. Εὔκολα σήμερα ἕνας δικηγόρος θὰ τὸν εἶχε ἀναλάβει, προσφέροντας πλῆθος μαρτυρίες ὅτι ὁ πελάτης του ἔπασχε ἀπὸ φρεναπάτες καὶ ὅτι τὸ νευρικό του σύστημα εἶχε καταρρεύσει. Οὐσιαστικὰ ὁ Εὐγένιος δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ καταλάβει καὶ νὰ εκτιμήσει τὴν ἠθικὴ σημασία τῆς πράξης του. Τὸ πιὸ σκληρό, ὅμως, ἦταν πὼς οὔτε εμεῖς, οὔτε ἄλλος κανεὶς –πλὴν ἴσως τοῦ μπάρμπα Νικόλα– μποροῦσε νὰ καταλάβει τὴ σημασία τῆς πράξης του. Ὅλα ἦλθαν μετά. (Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο)
Τὸ βιβλίο ἀναφέρεται σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ νομίζαμε ὅτι ἔχει παρέλθει, ἀλλὰ ὅπως δείχνουν τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν θὰ ἐπανέλθει. Ἔτσι, τὸ δράμα μιᾶς βασανισμένης γενιᾶς ποὺ οἱ ἐλπίδες της μαράθηκαν μέσα στοὺς παγετῶνες τῆς ἐμφυλιακῆς καὶ μετεμφυλιακῆς περιόδου ἐνδέχεται νὰ τὸ ζήσει καὶ ἄλλη.
Νὰ γιατὶ πρέπει νὰ διαβαστεί τὸ βιβλίο αὐτό…
